XXXV

~Miesiąc później ~

Dzisiaj po raz pierwszy od tego czasu mogliśmy spokojnie posiedzieć w domu. Ciągłe badania, lekarze, szpitale, kompletnie mnie wykańczały. Czasem to nawet czułam się, jak na roller coasterze. Po wyśmienitym śniadaniu, które przygotował nam Marco, mogłam spędzić trochę czasu na zabawie z moim dzieckiem. Trzeba wykorzystać ten czas, który mi pozostał. Doskonale wiem, że nie wyjdę z tego cało. Wystarczy spojrzeć na los mojej kochanej mamy. Pragnę tylko, aby synek, którego noszę pod sercem,  miał szczęśliwe życie co z moim ukochanym będzie możliwe. Pokazał jakim wspaniałym ojcem jest dla Ninki.

- Dziewczyny zbieramy się ! – zawołał, biorąc kluczyki z komody. Nina odstawiła puzzle na bok i podbiegła do mężczyzny, który wziął ją na ręce.

- Gdzje ? – pytała, trzymając się jego szyi. Kto jak kto, ale Ninka uwielbia niespodzianki.

- Zaraz się dowiecie – Marco puścił mi oczko i razem z małą opuścili dom. Zwlokłam się z podłogi, kiedy poczułam, jak kręci mi się w głowie. Wzięłam kilka głębokich oddechów i również wyszłam na zewnątrz, zamykając za sobą drzwi.

- A mi powiesz ? – zapytałam, uśmiechając się.

- Chciałem, abyś odstresowała się, zapomniała o tym wszystkim, a przy okazji spędzimy dużo czas razem – objął mnie w tali i czule cmoknął w czoło.

- Marco. – pokręciłam głową z rozbawieniem – Jak mogę nie myśleć o tym, że za 3 tygodnie umrę. Nasz syn wiecznie w brzuszku nie będzie.

- Alex ! – zmarszczka na jego czole powiększyła się – Nie dzisiaj, proszę.

- Mówisz i masz, kochanie. – pocałowałam go w usta i wsiadłam do samochodu. Nawet przejście takiego małego dystansu z domu na podwórek, było strasznie męczące. Kołysanie się auta podczas jazy wspomogło moje zaśnięcie przez co nie wiedziałam dokąd zmierzamy. Zaufałam mu …

                 

               Obudziłam się, kiedy poczułam jak orzeźwiające powietrze pieści moją twarz. Z pomocą Marco, wysiadłam z samochodu i ujrzałam jezioro i pływające na nim łódki.

- Masz … ?

- Tak. – przerwał mi i pocałował w policzek.

- Mamo, jak tju fajnje ! – zachwycała się, klaszcząc w dłonie Nina.

- Widzę skarbie. – uśmiechnęłam się i  pogłaskałam ją w główkę. Marco chwycił mnie za rękę i zaprowadził do swojego własnego jachtu. Na pokładzie powitał nas pan, który miał go prowadzić, a jakaś miła pani kucharka postawiła na stolik same przysmaki. Ninka widząc wielki, kolorowy domek pozwoliła nam zająć się sobą. Kiedy Marco dogadywał jakieś szczegóły, ja podeszłam do barierki i oglądałam jak powoli zmienia się krajobraz, gdyż już płynęliśmy. Mój wzrok zatrzymał się na znanej mi polanie, kiedy Marco stanął za mną i objął, kładąc brodę na czubku mojej głowy.

- Skądś znam to miejsce. – próbowałam przypomnieć sobie szczegóły.

- Tam się poznaliśmy. – oświecił mnie. No tak, ta stodoła, drzewa. Jednak teraz, w świetle dnia wyglądała całkiem inaczej.

- Ktoś tam jeszcze przychodzi ? – zapytałam.

- Nie. – odparł, a jego głos zmienił się na bardziej smutny.

- Dlaczego ? – odwróciłam się w jego stronę i od razu pożałowałam. Znów ta cholerna głowa.

- Pamiętasz swoich kumpli ? – zapytał, a ja momentalnie zesztywniałam. Niezbyt dobrze teraz ich wspominam – Zgwałcili tam dziewczynę z bogatego domu, nadal nie chciała dać im kasy to ją zabili. Okazało się, że była to dziewczyna Felix’a – mojego kolegi z liceum… - zatrzymał się.

- I ? – ponaglałam go.

- Powiesił się właśnie na tamtym drzewie. Wszyscy boją się tam zaglądać. – pokazał palcem.

- Tak mi przykro. – wtuliłam się w jego klatkę piersiową.

- Sama widzisz, dlaczego nie chcę cię stracić.

- Marco. – westchnęłam – Nie myśl o tym.– przejechałam palcem po jego policzku, na którym pojawił się kilkudniowy zarost.

- Nie potrafię. – mruknął i odszedł, aby usiąść na kanapie, kilka metrów za nami.

- Kochanie. – usiadłam  na kanapie i podniosłam podbródek. Zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, on mnie pocałował. Z pasją i wielkim zaangażowaniem, jakbyśmy za chwilę musieli razem skoczyć do tego jeziora. Po pocałunku odsunął się. Kiedy ja łapałam oddech, on splótł nasze palce.

- Zrobię wszystko, sprowadzę najlepszych lekarzy, wynajmę klinikę, abyśmy byli razem … Na zawsze.

- A ja zawsze będę cię kochać Marco … 

-------------------------------------------------------

Witajcie !

Wszem i wobec oznajmiam, że właśnie zakończyłam pisanie tej historii - na brudno, żeby nie było XD  ( rozdziałów będzie ok. 50 ) ;D 

Dlatego właśnie zmieniam dni dodawania ! Nowych postów spodziewajcie się we WTORKI i SOBOTY :) 

Stwierdziłam, że będzie to dobry odstęp czasowy :) 

Pozdrawiam Was, serdecznie :*