XXIV

- Mamusiu a ktjo mje zaplowadzi do psedskola bjo babjci nje ma ?

- Jak to nie ma ?! – poderwałam się z łóżka oszołomiona słowami córki

- Poslam do jej pokojiku i nje bylo – rozłożyła bezradnie rączki

- Nie martw się – pocałowałam ją w czółko – Ja cie zaprowadzę

- A tjatus mnie odbiezie ?

- Oczywiście że tak – uśmiechnęłam się i obie zeszłyśmy z łóżka. Pierwszy raz od dawna zdarzyło się aby mama bez słowa wyszła a tym bardziej nie wróciła do domu. Co prawda zauważyłam że ostatnio chodzi smutna i woli posiedzieć sama w pokoju niż w naszym towarzystwie. Zrobiłam mojej księżniczce śniadanie a sama w tym czasie zrobiłam makijaż i ubrałam się w odpowiednie ciuchy . Złapałam Ninkę za rączkę i zaprowadziłam do przedszkola . Następnie pobiegłam pod urząd gdzie czekał na mnie już Marco

- Przepraszam ale mama nie wróciła – wytłumaczyłam powód swojego spóźnienia

- Nie szkodzi – uśmiechnął się i chciał pocałować mnie w policzek ale się odsunęłam

- Chodź bo się spóźnimy – pośpieszyłam i udaliśmy się w stronę wielkiego budynku . Po załatwieniu wszystkich formalności usiadłam na krawężniku delektując się słońcem . Chwilę potem dołączył do mnie blondyn który chciał coś powiedzieć ale zadzwonił mój telefon

- Tak ? – odebrałam

- Dzień dobry , dzwonię z prywatnej kliniki , pani Schoch ?

- Tak to ja – potwierdziłam

- Mogłaby pani tutaj przyjechać ?

- Oczywiście ale o co chodzi ?

- O pani mamę ale to nie jest rozmowa na telefon 

- Dobrze zaraz będę – powiedziałam z rosnącą gulą w gardle a telefon wypadł mi z trzęsących się rąk

- Wszystko w porządku ? – zapytał troskliwie blondyn

- Mama jest w klinice , zwieziesz mnie tam ?

- Jeszcze się pytasz ?! – prychnął i złapał moje dłoni aby pomóc mi wstać . W samochodzie ciągle płakałam . Bałam się straszliwie myśląc że to tylko jakiś straszny sen. Po kilku minutowej drodze dotarliśmy na miejsce . Pierwsze co zrobiłam to znalazłam lekarza który mógł mi wytłumaczyć te zawirowania

- może się pani z nią pożegnać – powiedział uchylając drzwi a ja zobaczyłam nieprzytomną mamę podłączoną do wielu kabli

- Co z nią jest ? – zapytałam przerażona

- pani nic nie wie ? – sam odpowiedział sobie na postawione mi pytanie z wyrazu mojej zdziwionej miny – Pani mama ma raka , choroba postępuje szybciej niż się spodziewaliśmy – wytłumaczył i zostawił mnie samą . podeszłam do łóżka i złapałam jej zimną dłoń

- Mamo błagam , zrobię wszystko , pogodzę się z Marco tylko nie odchodź – uroniłam kilka łez . Na jej twarzy pojawił się słabo widoczny uśmiech

- Przepraszam ale ja musze podać leki – oznajmiła pielęgniarka a ja spełniłam jej prośbę udając się na korytarz . Marco stał oparty o ścianę . Nie wiem co we mnie wstąpiło ale wtuliłam się w blondyna niczym w misia

- tam będzie jej lepiej – szepnął po czym poczułam lekki pocałunek we włosy

- A Ninka ? – spojrzałam na niego oczami zapełnionymi łzami

- Wszystko załatwiłem – uśmiechnął się pokrzepiająco – jest u Piszczków

- Dzięki – odparłam i usiedliśmy na krzesełkach . Marco obejmował mnie ramieniem co powodowało że czułam się bezpieczna. Nagle z Sali wyszedł lekarz . Wystarczy ze na mnie spojrzał a ja wiedziałam co się stało . Wybuchał płaczem a Marco mocno tulił mnie do siebie . Dopiero kiedy pielęgniarka podała mi leki uspokajające spokojnie mogłam opuścić szpital  - Pójdziesz po nią ?

- tak – zgasił silnik i pobiegł po Ninkę . Pięć minut później byliśmy w drodze do domu. Rozweselona dziewczynka opowiadała o fantastycznie spędzonym dniu a mi serce się krajało kiedy pomyślałam że zaraz muszę jej to wszystko wytłumaczyć . Stanęliśmy pod naszym domkiem . Ninka pobiegła pierwsza i otworzyła drzwi

- Wejdziesz ? – zapytałam blondyna – Ja nie dam redy jej tego powiedzieć

- Zrobimy to razem – złapał mnie za rękę i ruszyliśmy w stronę budynku . Zdjęliśmy swoje kurtki i usiedliśmy na kanapie obok naszej córeczki .