XIV

- Proszę przeć – powiedział a raczej rozkazał lekarz odbierający poród

- Ale ja nie dam rady – oznajmiłam zdyszana

- Skarbie ten ostatni raz – poradziła moja rodzicielka i chusteczką otarła pot znajdujący się na moim czole . Tak naprawdę to nie ona powinna stać tu , teraz tylko on . Wytężyłam swe sił i udało się ! Na świecie z wielkim krzykiem pojawiła się moja córka . Wtedy ja mogłam odetchnąć z ulgą . Półtorej godziny później mogłam już odpocząć w przygotowanej dla mnie Sali – Widziałaś już małą ? – zapytała moja mama

- Nie – powiedziałam i ujrzałam w drzwiach pielęgniarkę z moim skarbkiem na rękach . Oddała mi moje maleństwo i wyszła . Jaka ona była śliczna a przy tym podobna do … Marco . Te same oczy i nosek . Nawet teraz nie dawał nam spokoju . Od dnia w którym mnie spotkał dzwoni codziennie od pięciu miesięcy. Czasami to nawet mam chęć wyrzucić telefon przez okno ale brak funduszy na następny .

- Witam świeżo upieczoną mamę – uśmiechnęła się jakaś doktorka wchodząc do Sali  - Ja przyszłam zadać tylko jedno pytanie

- Słuchamy – powiedziała moja mama

- Kogo mam wpisać jako ojca do aktu urodzenia tej księżniczki ?

- Nina nie ma ojca – powiedziałam dosadnie

- Ale ja tego potrzebuję – tłumaczyła – To nie możliwe aby nie miała

- Gówno pani musi ! Nina nie ma ojca i nie będzie miała , zrozumiała pani czy mam powtórzyć ?! – krzyczałam wściekła

- Alex uspokój się – poprosiła błagalnie moja mama

- Tak rozumiem – odparła kobieta i opuściła pomieszczenie

- Nie powinnaś tak na nią naskakiwać

- Teraz ty ?!

- Dobrze odpoczywajcie teraz a ja idę do pracy – pocałowała mnie w policzek i opuściła szpital . Dlaczego nikt nie może zrozumieć tak prostych słów ?! Nina nie ma ojca i nigdy nie będzie miała. Czy to takie trudne do zrozumienia że tak wykształcona pielęgniarka nie może tego pojąć ?!

- Kocham cię wiesz ? Najbardziej na świecie – pocałowałam ją w malutką rączkę i wygodnie ułożyłam obok siebie . Mała była tak spokojna że obie zasnęłyśmy

***

- Sandro zostaniesz moją żoną ? – zapytałem wyjmując czerwone pudełko z pierścionkiem . Oczy gości tej restauracji były zwrócone na nas . Szczerze ? Wcale nie obchodziła mnie ta szopka a tym bardziej odpowiedz blondynki . To wszystko było tylko po to aby zapomnieć o Alexandrze . Próbuję zabić to uczucie ale nie potrafię , nie mogę .

- Tak – odpowiedziała triumfalnie i cmoknęła mnie w usta . Wsunąłem pierścionek na jej smukły palec i wróciliśmy do konsumpcji naszej kolacji po której udaliśmy się do domu a następnie do sypialni .

***

Nakarmiałam naszego głodomorka i pozostało mi tylko czekać na odwiedziny Maćka i Izki . Stęskniłam się za nimi .

- Ollaaaaaa – do mojej Sali wpadł Maciek i mocno mnie przytulił

- Cześć – uśmiechnęłam się i pocałowałam go w czoło – A gdzie mama ?

- Jestem , jestem – powiedziała brunetka wchodząc do Sali z wielkim misiem

- Izka serio ? – uniosłam brew ku górze – On nie jest czasami za duży ? – zapytałam a ona jeszcze raz dokładnie obejrzała misia robiąc zamyśloną minę

- Sądzę że jest w sam raz – uśmiechnęła się i posadziła go na wolnym łóżku obok a sama podeszła do łóżeczka w którym słodko spała Nina

- Jaka ona śliczna – zachwycał się Maciuś dokładnie przyglądający się dziewczynce

- Po mamusi – zaśmiałam się

- Mamo a kiedy ja będę miał siostrę ?

- Z takimi pytaniami to idź do taty – puściła mi oczko – A ty jak się czujesz ?

- Jest ok , tylko chciałabym żeby on tu był – wyżaliłam się

- Maciuś my będziemy się zbierać – od razu zmieniła temat

- Izka co się dzieje ? – zapytała zaniepokojona . Zawsze ma tyle do powiedzenia a teraz milczy

- Mo czeka , zdzwonimy się – pomachała mi na koniec i szybko opuściła salę. Dziwne . Nagle zauważyłam że na podłodze leży jakaś gazeta . I tak nie miałam nic do roboty więc zaczęłam przeglądać strony aż trafiłam na artykuł o zaręczynach Marco z Sandrą . To był cios poniżej pasa . Wściekła rzuciłam nią o ścianę i zaczęłam płakać jak głupia

- Wszystko w porządku ? – do Sali wszedł zaniepokojony lekarz

-  Tak !

- A może potrzebuje pani psychologa ?

- Niech pan sam się idzie leczyć !  – krzyknęłam i przytuliłam się do mojego jedynego skarbka . To dzięki niej mam ochotę normalnie żyć i funkcjonować …