XXXII

Dzień 3 marca pamiętać chyba będę przez całe życie. Słońce wyszło na sam szczyt a pod domem właśnie zakwitły krokusy. Wydawało by się że wszystko wraz z wiosną budzi się świeże , lekkie i czyste jak śnieg , który zginą w natłoku budzącej się zielonej trawy. Razem z moim nadgorliwym chłopakiem postanowiliśmy,  że zaczniemy przygotowania do przyjścia na świat naszego drugiego potomka, a raczej to on truł mi dupę , a ja zgodziłam się tylko dlatego żeby spokojnie dokończyć jedzenie lodów miętowych.

- Ja tjam nje Pojdę – Nina skrzyżowała ręce na piersiach i usiadła na ławeczce.

- Kochanie obiecuję ci, że odbierzemy cię jak najszybciej – próbowałam ją przekonać , zawiązując sznurówki na różowych bucikach na zmianę.

- Słońce pamiętaj co ci tata mówił.– puścił małej oczko opierając się o jedną z szafek przedszkolnej szatni.

- A co wy macie za tajemnice ? – zapytałam, wieszając kurteczkę na wieszaku.

- Nie powiemy. – Ninka od razu się rozchmurzyła, a na dodatek pokazała mi swój jęzorek.

- To chociaż daj mamusi buziaka na pożegnanie. – nastawiłam policzek.

- Nje bo tjatus powjedzjał zje jestem duzia i tjo wstyd. – wytłumaczyła, a ja z wrogością popatrzyłam na Marco. Przecież on mi córkę demoralizuje !

- Policzę się z tobą w domu. – wbiłam mu palce w żebra, wychodząc z pomieszczenie.

- czekam ! – krzyknął uradowany prowadząc małą , blond piękność do odpowiedniej Sali , w której już bawili się jej koledzy i koleżanki. Kiedy wrócił pojechaliśmy do sklepu z farbami.

- Ale ja chcę żółty ! – krzyknęłam oburzona.

- Kochanie, ale ja czytałem że przy zielonym dziecko się lepiej rozwija. – położył ręce na moich ramionach. 

-Miejmy nadzieję, że nie będzie taką zboczoną lamą jak ty. – westchnęłam i podeszłam do kasy , a zaraz za mną Marco z dwiema puszkami zielonej farby. No cóż , przecierpię to. Po zapłaceniu wstąpiliśmy jeszcze do restauracji po ulubioną zupę kalafiorową Ninki ,  a następnie do jej przedszkola. Nie chcę, aby przychodziła tutaj z przymusu,  a mimo wszystko przecież obiecałam jej, że przyjdziemy wcześniej. Nigdy nie zawiodłam własnej córki i nawet teraz tego nie zrobię. Wielkie było nasze zdziwienie, kiedy w Sali spotkaliśmy nową pracownicę.

- Ale państwo nie potrzebnie przyszli. – podeszła do nas. – Ninkę odebrał dziadek. – oznajmiła, a mi zwariował świat.

- Czy pani zupełnie oszalała ! – krzyknęłam, a do moich oczu napłynęły łzy. Nie mogę pozwolić, aby ten bydlak zrobił jej coś złego. Kiedy tylko próbuję oderwać się od przyszłości , ta wraca zawsze ze zdwojoną siłą zupełnie, jak bumerang.

- kochanie spokojnie. – Marco przytulił mnie do siebie. - Jest pani kompletnie nie odpowiedzialna […] Spotkamy się w sądzie! – pogroził i wyszliśmy. Przez całą drogę, jak i w domu, nie mogłam się uspokoić. Ninka to mój największy skarb , któremu nic się nie może stać.  Nigdy !

- Cicho już. – Blondyn podał mi ciepłą herbatkę, a ja jeszcze bardziej nasunęłam koc na nog.

- A co jak on jej coś zrobi ? – zapytałam trzęsącym się głosem, mając w myślach już najczarniejsze scenariusze.

- Policja już jej szuka. – złapał moją dłoń. – Obiecuję ci, że Nina wróci do nas cała i zdrowa, ale ty też musisz o siebie dbać. – ucałował mnie w skroń i delikatnie pogładził po brzuchu.

- Kocham cię. – powiedziałam, a jego niewyłudzane pieszczoty i pocałunki sprawiły że odprężona udałam się spać.

***

Kiedy dziewczyna zasnęła, Marco zaniósł ją do ich wspólnej sypialni. Sam nie czuł się dobrze, ale chciał być twardy … dla niej . Nie mógł pozwolić, aby się denerwowała, bo przecież za zaledwie pięć miesięcy urodzi jego dziecko , które tak samo jak matka odczuwa wszystkie stresy. Kolejny raz złapał za telefon i zadzwonił na policję, aby sprawdzić jak idą poszukiwania. Nic nowego „ musimy czekać , proszę być cierpliwym” .Takie gadanie doprowadza człowieka do białej gorączki , a on musiał zrobić coś żeby jego rodzina znów była szczęśliwa.

***

Pierwszy raz poznałam swojego dziadka. Nigdy go nie widziałam. Nawet nie przychodził na moje przedstawienia do szkoły. Ogółem jest bardzo fajny … kupił mi lody , czekoladę , ubranka i dużoooo zabawek tylko ja tęsknię za mamusią , tatusiem i moim rodzeństwem , które jest w brzuszku u mamy. Bardzo ich kocham i muszę być grzeczna to wtedy mnie dziadziuś odda. Tak powiedział … 

------------------------------------------

Jeśli ktoś zagląda na bloga o Oli i Marco to wie, że to już koniec. Mówię to, ponieważ aktualnie będę się skupiać na tym opowiadaiu, gdyż z rozdziału na rodział jest coraz gorzej. Są krótkie, język mało bogaty, krótkie i bezsensowne przemyślenia - MUSZĘ TO ZMIENIĆ ;) 

Pozdrawiam, kochani :*